گفتار درمانی بعد از عمل حنجره

گفتار درمانی بعد از عمل حنجره به برقراری ارتباط مجدد فرد بیمار با اطرافیانش کمک می کند. معمولاً جلسات گفتاردرمانی چند هفته قبل از عمل شروع می شود.

در مشاوره قبل از جراحی حنجره با گفتاردرمانگر، راجع به مشکلات بعد از عمل و روش های گفتار درمانی پس از عمل حنجره، آگاهی های لازم به بیمار داده می شود.

در ادامه به جزئیات بیشتری در این زمینه پرداخته شده است.

اهمیت گفتار درمانی پس از جراحی حنجره

گفتار درمانی برای افرادی که تحت عمل جراحی حنجره، به ویژه لارنگکتومی کامل قرار گرفته اند؛ بسیار مهم است. زیرا به آن ها کمک می کند تا توانایی خود را برای برقراری ارتباط بازیابی کنند.

این نوع جراحی شامل برداشتن کامل حنجره و در نتیجه از دست دادن توانایی صحبت کردن طبیعی است. از طریق توانبخشی مناسب، بیماران می توانند روش های ارتباطی جایگزین را بیاموزند که کیفیت زندگی آن ها را به طور قابل توجهی بهبود می بخشد.

ارزیابی اولیه و مشاوره قبل از عمل

قبل از جراحی، بیماران با یک آسیب شناس گفتار-زبان (SLP) ملاقات می کنند که توانایی های ارتباطی آن ها را ارزیابی می کند و گزینه های مختلف توانبخشی را مورد بحث قرار می دهد.

این تعامل اولیه برای تعیین انتظارات و آماده سازی بیماران برای تغییراتی که در گفتار و بلع بعد از جراحی تجربه خواهند کرد؛ ضروری است. این امکان ایجاد یک برنامه درمانی شخصی را فراهم می کند که با اهداف فرد همسو باشد.

انواع تکنیک و روش گفتار درمانی بعد از عمل حنجره

پس از جراحی حنجره، چندین تکنیک اولیه برای توانبخشی گفتار وجود دارد:

• گفتار مری: این روش شامل بلعیدن هوا و استفاده از آن برای تولید صدا در هنگام دفع است. اگرچه نیاز به تمرین قابل توجهی دارد و ممکن است چندین ماه طول بکشد تا تسلط پیدا کند؛ اما امکان برقراری ارتباط بدون دست را فراهم می کند.
• گفتار الکتروحنجره: بیماران ممکن است از دستگاهی استفاده کنند که با باتری کار می کند و برای ایجاد گفتار ارتعاش ایجاد می کند. این روش امکان برقراری ارتباط فوری را فراهم می کند و می توان آن را نسبتاً سریع یاد گرفت.
• گفتار پروتز نای مری (TEP): این کار با قرار دادن پروتزی به دست می‌ آید که بیماران را قادر می‌ سازد تا با هدایت مجدد هوای بازدم شده از نای به مری صحبت کنند.

TEP به دلیل اثربخشی و کیفیت صدای طبیعی به عنوان استاندارد طلایی در بین روش های توانبخشی گفتار شناخته شده است.

لزوم درمان مداوم برای گفتاردرمانی بعد از عمل حنجره

توانبخشی یک فرآیند مداوم است که معمولاً در بیمارستان مدت کوتاهی پس از جراحی شروع می شود و تا درمان سرپایی ادامه می یابد. جلسات درمانی منظم نه تنها بر گفتار، بلکه بر رفع مشکلات بلع و راهکارهایی برای محافظت از راه هوایی تمرکز دارد.

گفتار درمانگر یا SLP پشتیبانی جامع از جمله آموزش فردی در تکنیک های ارتباطی و استفاده از دستگاه را ارائه می دهد.

افزایش کیفیت زندگی از طریق ارتباطات

گفتار درمانی پس از جراحی حنجره به طور قابل توجهی به رفاه کلی بیمار و ادغام مجدد اجتماعی کمک می کند. آن ها را قادر می سازد تا خود را به وضوح بیان کنند؛ در گفتگوها شرکت کنند و وظایف روزانه را مستقل تر انجام دهند.

بیماران اغلب بهبود اعتماد به نفس و تعاملات اجتماعی را در نتیجه توانبخشی موفق گزارش می کنند. گفتار درمانی علاوه بر ترمیم صدا، جنبه های دیگری مانند توانبخشی بویایی و توانبخشی بلع را نیز در بر می گیرد.

بیماران ممکن است نیاز به یادگیری روش های جدید محافظت از راه هوایی و مدیریت رطوبت در استوما داشته باشند که به کیفیت کلی زندگی آن ها پس از جراحی کمک می کند.

تاکید بر رویکرد جامع توانبخشی به طور قابل توجهی به سازگاری با زندگی پس از جراحی حنجره کمک می کند.

برای اطلاعات بیشتر در زمینه لزوم گفتار درمانی بعد از جراحی حنجره، می توانید به این سایت مراجعه کنید.

چرا جراحی حنجره انجام می شود؟

دلایل انجام عمل جراحی حنجره به عوامل متعددی بستگی دارد. برخی از عواملی که باعث می شود دکتر جراحی حنجره را برای بیمار خود تجویز کند، عبارتند از:

درمان سرطان

جراحی حنجره در درجه اول برای درمان سرطان حنجره انجام می شود که می تواند نیاز به برداشتن تمام یا بخشی از حنجره داشته باشد.

مداخله جراحی اغلب برای برداشتن بافت سرطانی و جلوگیری از پیشرفت بیماری ضروری است. نوع جراحی اعم از لارنژکتومی جزئی یا کامل، به مرحله و محل سرطان در حنجره بستگی دارد.

عود سرطان

جراحی حنجره ممکن است برای بیمارانی که پس از درمان، مانند پرتودرمانی، عود سرطان را تجربه می کنند؛ اندیکاسیون شود. این امر ممکن است شامل برداشتن بافت سرطانی باقیمانده یا رسیدگی به عوارض ناشی از درمان‌های قبلی باشد.

مراقبت تسکینی

در برخی موارد، جراحی ممکن است برای تسکین علائم در بیماران سرطانی پیشرفته انجام شود که به عنوان جراحی تسکین دهنده شناخته می شود. این رویکرد به جای درمان بیماری بر بهبود کیفیت زندگی بیمار تمرکز دارد.

تروما یا آسیب شدید

به غیر از درمان سرطان، جراحی حنجره می تواند برای رفع آسیب های شدید به حنجره، مانند جراحات ناشی از تصادفات یا زخم های گلوله انجام شود.

مداخله جراحی ممکن است با هدف ترمیم آسیب یا بازگرداندن عملکرد یا درمان آسیب شدید حنجره ناشی از شرایطی مانند نکروز تشعشع باشد.

قبل از هر گونه جراحی حنجره، ارزیابی های مختلفی برای تعیین رویکرد مناسب انجام می شود. عواملی مانند نوع، مرحله و محل سرطان و همچنین سلامت کلی بیمار نقش تعیین کننده ای در تصمیم گیری برای روش جراحی دارند.

این ارزیابی جامع، پزشکان را قادر می سازد تا روش جراحی را با نیازهای فردی بیمار در نظر بگیرند.

چه مدت بعد از گفتار درمانی جراحی حنجره انجام می شود؟

جراحی حنجره، به ویژه برای درمان سرطان حنجره، معمولاً پس از ارزیابی جامع و مرحله برنامه ریزی درمان انجام می شود.

این مراحل ممکن است شامل مشاوره گفتار درمانی قبل از جراحی برای بحث در مورد روش های ارتباطی باشد که پس از عمل ضروری است.

جدول زمانی واقعی می تواند بر اساس شرایط فردی، از جمله فوریت عمل جراحی بر اساس پیشرفت سرطان و وضعیت سلامت کلی بیمار، متفاوت باشد.

نقش گفتار درمانی قبل از جراحی حنجره

قبل از جراحی، آسیب شناسان گفتار زبان (SLPs) اغلب با بیماران ملاقات می کنند تا توانایی های گفتاری آن ها را ارزیابی کنند و در مورد روش های ارتباطی جایگزین پس از جراحی بحث کنند.

این مشاوره قبل از عمل به بیماران کمک می کند تا تغییراتی را که با آن مواجه خواهند شد درک کنند و آن ها را از نظر احساسی و جسمی برای جراحی آینده آماده می کند که معمولاً در هفته های منتهی به عمل جراحی رخ می دهد.

شروع گفتار درمانی پس از عمل حنجره

به محض این که شرایط سلامت بیمار تثبیت شد و برای توانبخشی آماده شد، گفتار درمانی بعد از عمل حنجره شروع می شود.

شروع گفتار درمانی می تواند به محض چند روز پس از جراحی یا زمانی که بیمار به اندازه کافی از اثرات فوری جراحی بهبود یافته، باشد.

هدف این درمان کمک به بیماران برای یادگیری مجدد نحوه برقراری ارتباط از طریق ابزارهای جایگزین به دلیل از دست دادن عملکرد تارهای صوتی است.

جدول زمانی بازیابی کلی

جدول زمانی بهبودی می تواند شامل استراحت اولیه و بهبودی و به دنبال آن شروع مجدد تدریجی گفتار درمانی باشد. از آنجایی که وضعیت هر بیمار متفاوت است، ممکن است ویژگی‌ ها متفاوت باشد.

به طور کلی معمولاً درمان مداوم و توانبخشی طی هفته‌ ها تا ماه‌ها پس از جراحی ادامه می ‌یابد تا از برقراری ارتباط مؤثر اطمینان حاصل شود.