اتیسم

من به عنوان یک گفتاردرمانگر با تجربه، می‌خواهم درباره اتیسم با زبانی ساده صحبت کنم. اتیسم یک اختلال رشدی-عصبی است که معمولاً در سال‌های اولیه زندگی کودک خود را نشان می‌دهد. این اختلال اولین بار در سال ۱۹۴۳ توسط دکتر لئو کنر، روانپزشک کودک، شناسایی و توصیف شد. او متوجه گروهی از کودکان شد که الگوهای رفتاری منحصر به فردی داشتند – آنها در برقراری ارتباط با دیگران مشکل داشتند، رفتارهای تکراری نشان می‌دادند و به تغییرات در محیط اطرافشان واکنش‌های غیرمعمول نشان می‌دادند.

براساس جدیدترین تحقیقات، اتیسم طیف گسترده‌ای از نشانه‌ها را شامل می‌شود و شدت آن در افراد مختلف، متفاوت است. برخی از نشانه‌های رایج آن شامل تأخیر در صحبت کردن، اجتناب از تماس چشمی، عدم پاسخ به نام خود، تمایل به تنها بودن، و حساسیت‌های حسی خاص است. نکته مهم این است که هر کودک مبتلا به اتیسم منحصر به فرد است و ممکن است ترکیب متفاوتی از این نشانه‌ها را نشان دهد. خوشبختانه امروزه با تشخیص زودهنگام و مداخلات درمانی مناسب، می‌توان به بهبود قابل توجه مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی این کودکان کمک کرد.

تجربه من در مسیر همراهی با پسرم

من مریم هستم، مادر علی. هرگز آن روزها را فراموش نمی‌کنم. علی ۱۸ ماهه بود و من هر روز بیشتر نگران می‌شدم. وقتی صدایش می‌کردم، انگار صدایم را نمی‌شنید. کودکان دیگر با مادرهایشان چشم در چشم می‌شدند و می‌خندیدند، اما نگاه علی من همیشه به جایی دیگر بود. در مهمانی‌ها، بچه‌های فامیل با هم بازی می‌کردند، اما علی من گوشه‌ای می‌نشست و ساعت‌ها ماشین کوچکش را فقط تکان می‌داد.

همه می‌گفتند نگران نباش، پسرها دیرتر حرف می‌زنند. مادرشوهرم می‌گفت پدرش هم تا سه سالگی حرف نزده. اما من هر شب با دلشوره می‌خوابیدم. وقتی دو سالش شد و هنوز حتی “ماما” هم نمی‌گفت، دیگر نتوانستم صبر کنم. با اصرار زیاد، همسرم را راضی کردم به متخصص مراجعه کنیم. بعد از چند جلسه ارزیابی، وقتی دکتر گفت علی اتیسم دارد، احساس کردم دنیا روی سرم خراب شد. آن شب تا صبح گریه کردم، اما صبح که شد، جلوی آینه به خودم قول دادم که قوی باشم. علی من فقط یک مادر معمولی نمی‌خواست، او به یک مادر قهرمان نیاز داشت.

حالا بعد از سه سال، مسیر سختی را طی کرده‌ایم. یادم می‌آید اولین باری که علی اسمم را صدا کرد، چطور از خوشحالی گریه کردم. اولین باری که خودش غذا خورد، اولین باری که با پسر همسایه بازی کرد… هر کدام از این لحظات برای من مثل یک معجزه بود. بله، هنوز راه زیادی در پیش داریم. علی هنوز در مهمانی‌ها کمی بی‌قرار می‌شود، هنوز گاهی در بیان احساساتش مشکل دارد، اما او هر روز قوی‌تر می‌شود. حالا می‌دانم که تشخیص زودهنگام چقدر مهم بود. به همه مادرهایی که نگران فرزندشان هستند می‌گویم: به حستان اعتماد کنید. اگر فکر می‌کنید چیزی درست نیست، حتماً به متخصص مراجعه کنید. شاید مثل من، با این تصمیم، زندگی فرزندتان را تغییر دهید.

لیست مقالات مرتبط با اتیسم

لیست مقالات مرتبط با اتیسم را در پایین مشاهده می‌کنید: